Spookrijder gesignaleerd! Wat??? Ik zie er wel honderd.

Donderdag de 29e was onze laatste dag in Auckland. We besloten naar Mount Eden te gaan. Vanaf daar kun je de stad, de Sky tower en de hele baai van Auckland met de harbour bridge overzien. Net zoals de Maori's dat vroeger deden om te zien of er schepen aan kwamen met Europese ontdekkingsreizigers. 
Echter begon het te regenen toen we net onderweg waren. Toen zijn we maar een cafe ingedoken voor een vroege lunch. Uiteindelijk werd het droog en hebben we toch nog het uitzicht kunnen bekijken.

Op vrijdag 30 okt. konden we onze happy camper ophalen in de buurt van Auckland AirPort. Aangezien we ons hadden voorgenomen op ons budget te letten, besloten we de bus te nemen. De laatste anderhalve km moesten we lopen, maar dat zou met onze toch lichte bagage een makkie zijn. Zoals je zult begrijpen was een van ons tweeën bij aankomst door oververhitting toe aan een nieuw setje kleding, maar er waren wel wat dollars bespaard. 

Op vrijdag 30 okt. konden we onze happy camper ophalen in de buurt van Auckland AirPort. Aangezien we ons hadden voorgenomen op ons budget te letten, besloten we de bus te nemen. De laatste anderhalve km moesten we lopen, maar dat zou met onze toch lichte bagage een makkie zijn. Zoals je zult begrijpen was een van ons tweeën bij aankomst door oververhitting toe aan een nieuw setje kleding, maar er waren wel wat dollars bespaard. 
De Duitse backpackster die uitleg gaf over de camper toonde aan dat het Duitse onderwijs niet overdreven veel aandacht aan het bijbrengen van Engelse taalvaardigheid besteed. Gelukkig legde haar baas aan andere huurders wel goed uit hoe e.e.a. werkt, waarna we door haar van het erf werden gejaagd met een "I never wanna hear from you again!"

De eerste meters van het links rijden gingen in de richting van de supermarkt. Voor het gemak is de campervan ook nog handgeschakeld en samen met een flink aantal rotondes was het inmiddels weer opgedroogde shirt alweer toe aan vervanging. Bij de supermarkt hebben boodschappen gehaald voor een paar dagen en daarna koers gezet naar onze eerste bestemming, Prahia. 

De route zou voor een groot gedeelte langs de kust gaan en dat beloofde dus mooie uitzichten en landschappen. Dat klopte ook inderdaad, maar de wegen gingen vooral ook over veel heuvels (die veel weg hadden van de heuvel van de Teletubbies) en regende het continu waardoor de afstand op papier in het echt toch tegenviel. Daarom besloten we om in de plaats Whangerei maar een campeerplek te vinden. Doordat de plaatsen bijna allemaal een Polynesische naam hebben is dat nog lastig te vinden zelfs met navigatie. Uiteindelijk vonden we een park, maar toen we zagen dat de daar al aanwezige pensionado's verschrikt omkeken wat dat wilde tuig in kwam doen, scheurden wij weer van het terrein af. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen netjes op de rechterbaan, maar dat ziet er zo op je scherm enger uit dan het in werkelijkheid  was. De tegenligger was het gewend om in zijn buurt rechts rijdende campers te ontwijken. Over het gras ging dat prima.

Via een speciale app op de telefoon, campermate, werd het parkje bij de Whangerei Falls aanbevolen. Je weet wel op de weg naar Tutukaka nog voor Nguru. Daar aangekomen rende we door de regen de receptie binnen. Martin de onlangs uit Japan naar daar verhuisde Glasgow ranger vertelde enthousiast over de voorzieningen en de bezienswaardigheden in de omgeving. Dat ook ons Engels nog wel beter kan, bleek uit zijn lach om onze vraag naar de free wiffie. Waar hij vandaan kwam was dat namelijk de vrouw die thuis bleef en voor het huishouden zorgde. Waarschijnlijk bedoelden wij free waifai (WiFi).

Tot zover. Kijk nu eerst maar het nieuwe filmpje. We typen later wel een verslagje wat daarop te zien is.